Eski çağlarda, neden çoğu yöneticinin halkı insan olarak görmediği, çünkü bu kalabalığı çok iyi anladıkları ve bu insanların çok sıkıştırılmadıkları sürece genellikle büyük bir kargaşa çıkaramayacaklarını bilmeleridir. Kimse fark etti mi, Çin'in eski halkının bir özelliği vardı, o da her şeye boyun eğmeleri; asla kaderlerini kendi ellerine almayı düşünmezlerdi, bunun yerine iyi bir hükümdar ya da adaletli bir yönetici tarafından kurtarılmayı beklerlerdi, acı dertlerinden kurtulmak için. Basitçe söylemek gerekirse, her zaman pasif bir şekilde bir sonuca razı olmayı alışkanlık haline getirmişlerdir; kim kazanırsa ona uyarlar ve mevcut durumu değiştirmeyi düşünmezler.

Elbette, bunun tamamını onlara yüklemek de haksızlık. Bu, yüzyıllar boyunca süregelen ahlaki kuralların baskısı ve imparatorluk gücüne karşı duyulan derin saygıdır. Eskiden halkın sıradan insanlar olarak adlandırılmasının sebebi, onların ot gibi önemsiz olmaları ve istedikleri gibi kesilip biçilebilmeleri idi. Çinliler, çok temsilci bir sosyal nezaket biçimi icat ettiler ki bu da baş eğmektir. Baş eğme olayı oldukça derin bir anlam taşır; içindeki incelikleri yazsanız bir uzun metin olur, örneğin üç kez eğilmek, dokuz kez selamlamak, beş vücut ile yere kapanmak gibi birçok şey. Shang Yang'ın halkı kontrol etme yöntemlerinden, Han Wudi'nin yüzlerce düşünce sistemini yasaklamasına kadar, Çin'in eski alt sınıf halkının direniş bilinci, yavaş yavaş imparatorlar, soylular ve toprak sahibi entelektüeller tarafından sıkı bir şekilde kontrol altına alındı. Hala yemek bulabildikleri sürece, onları inek gibi mi yoksa at gibi mi gördüğünüz önemli değil. Haksızlığa uğradıklarında, önce haklarını savunmak yerine, zalimlerin merhametini dile getiren acınası bir tavır takınırlar; kendilerini acındırarak hayatta kalmaya çalışırlar. Bu, kemiklerine kadar işlemiş bir içgüdü tepkisi ve bu hala tamamen yok olmuş değil.

Eski Çin'deki halkın yönetilmesi en kolay grup olduğu söylenebilir. Ancak bunun olumsuz bir etkisi de var; uzun süreli baskı ve zincirler halkın cesaretini kaybetmesine ve saraya olan sadakatinin azalmasına neden olabilir. Eğer feodal hanedanın yöneticileri uzun süre onlara onurlarını iade etmezlerse, bu insanlar sarayın çıkarlarını savunmak için motivasyon bulamazlar, rüzgarın yönüne göre yön değiştirirler. Bu nedenle hangi feodal hanedanın sona erdiği önemli değil; önceki dönemin çıkar sahipleri dışında, pek çok insan onu anmaz. Eski halk, başlarındaki imparatorun Zhu mu yoksa Aisin Gioro mu olduğuyla ilgilenmez, sadece köydeki Zhao beyinin bu yıl kira bedelini biraz düşürüp düşürmeyeceğini ve devletin getirdiği zorunlu hizmetlerin bu kadar sıkı bir şekilde uygulanıp uygulanmayacağını merak eder. Bir insanın yaşam mücadelesi bu kadar zorlaştığında, ondan ruhsal olarak soylu olmasını istemek biraz zor bir talep olur. Aksi takdirde, Qing hanedanının sonlarında dış düşmanların saldırısı ve iç karışıklıklar karşısında bu kadar çok insanın neden bu kadar kayıtsız kaldığı anlaşılmaz.